Göncer Ayalp – Haşmet Ağabeyimle bir anı

Göncer Ayalp – Haşmet Ağabeyimle bir anı

Yıl 1960,1960 devrimini takip eden aylarda Ankara’dayız. Ben genç bir mühendis olarak Etibank’ta çalışıyorum. Anneannem ve annem benim ile, Rukiye teyzemler büyük oğlu Nevzat ağabeyin himayesinde. Bu sırada Haşmet ağabey bir resim sergisi açmak için Mersinden Ankara’ya geldi. Epeydir görüşmemiştik. Çok sevindik. Resim sergisi Amerikan Kültür Heyetinin Mithat Paşa Caddesi köşesindeki yerinde açıldı. Çok başarılıydı. Hemen hemen her akşamüstü Ankara’daki sanatkârlar-yazarlar, ressamlar, müzisyenler-sergide buluşuyordu. Benim matematik ile uğraşıp sonunda mühendis olmamla hep iftihar eden Haşmet ağabey beni de bu sanatkârlarla beraber olmaya, onlarla iletişim kurmaya teşvik ediyordu. Dolayısı ile ben de akşamüstleri işten çıkınca sergiye gidiyor ve benim dünyamın dışında bu duygulu ve aydın insanlarla kaynaşıyordum. Aralarında kimler yoktu ki: Fikret Adil, Mahmut Makal ve şimdi hatırlayamadığım birçokları.. Sergi, bir nevi, devrimin ortaya çıkardığı yeni durumu değerlendirme ortamı gibi olmuş ve bu aşamanın sanat ve kültüre getirdiği veya getirebileceği olanakların tartışıldığı bir forum niteliği kazanmıştı.

Bir gün sergiye alışılagelmişten daha önce gittim. Daha kimse gelmemişti. Serginin sırasında temizliğini, sırasında çaycılığını yapan orta yaşlardaki pırıl pırıl bir Anadolu insanı ile iyice yakın olmuştuk. Haşmet ağabey onu da diğerlerinden ayırt etmiyor ve aramıza katılmasından memnun oluyordu. Yani bizimle iyice yakınlaşmış ve hatta aralarında en genç olan benimle senli benli dahi olmuştu. Ben diğerlerinin gelmesini beklerken bana bir çay getirdi ve daha önceki günlerden aklıma takılan bir konuyu sordu: “Sen ne düşünüyorsun, sanat devletleştirilmeli mi, devletleştirilmemeli” mi? Ben doğal olarak bir yanıt veremedim. Daha sonra Haşmet ağabeyim ve arkadaşları geldiğinde bunu anlatınca sorunun sahibini de içimize alarak bütün gece bu soruya bir yanıt bulmak için tartıştık.